Bu "sokakta telefon kapma, şifreleme varlıklarını zorla transfer ettirme" olaylarını izledikten sonra içimde pek hoş olmayan duygular var. Her gün on-chain güvenliği, Cüzdan imzasını, Özel Anahtar ayrımını tartışıyoruz, ama insanları gerçekten yıkan genellikle teknik açıklar değil, gerçek dünyadaki yumruklar, bıçaklar ve korkudur.

Geçmişte kendi kendine yönetimi "özgürlük" olarak düşünüyorduk, şimdi ise giderek bir kişinin macerası gibi görünüyor. Phishing, trojan ve sahte resmi web sitelerine karşı önlem alabilirsiniz, ancak yol kenarında birinin size "parayı çıkar" dediği anı engelleyemezsiniz.

Bu haberler bana acı bir gerçeği fark ettirdi:
on-chain ne kadar şeffafsa, gerçeklik o kadar tehlikeli.
Varlıklar daha fazla dijitalleştikçe, soygun yapmak için gereken eşik daha da düşüyor. Eskiden bankayı soymak için en azından hayatını ortaya koymak gerekiyordu, ama şimdi şifreleme varlıklarını soymak için sadece bir telefonu çalmak, seni kilidini açmaya zorlamak ve butona basmaya zorlamak yeterli.

Teknik topluluk, "kuantum direnci" ve "sansür direnci" hakkında tartışmayı sever, ancak gerçek dünya daha temel bir soruyu gündeme getiriyor:
Bir sıradan insanın "şiddete karşı koyma" yeteneği var mı?

Kendi kendine yönetim gerçekten havalı, ama havalı olmanın bir maliyeti var. Sürekli dikkatli olmanı, katmanlı kalmanı, soğuk cüzdan dağıtımını anlamanı, risk izolasyonunu bilmeni gerektirir. En önemlisi de - nispeten güvenli bir ortamda yaşaman gerekiyor.

Bu yıllarda giderek daha iyi anlıyorum:
Herkesin tüm varlıklarını şifre kırılabilen bir cihazda tutması uygun değildir.
Bazen en akıllı yaklaşım aşırı merkeziyetsizlik değil, uyuyabileceğiniz bir risk dengesi bulmaktır.

Özgürlük cesaretle kazanılmaz, güven duygusuyla desteklenir.

Ne düşünüyorsun?