Ben Chen Yifan, masamın tam karşısında Lujiazui'nin parlayan gece manzarası varken, her zaman yirmi yıl önceki Anhui Kuzey Ovası'ndaki tarla kenarını hatırlarım. O zaman ayaklarım çamurdu, burnum ise buğday kokusuyla doluydu, ama şimdi parmaklarımla geçtiğim, hareket eden K çizgileri ve milyar seviyesindeki fon akışları.

Köydeki insanlar hala benim yaptığım "finans"ın ne olduğunu bilmiyor. Bazıları benim Şanghay'da "para döndürdüğümü" söylüyor, bazıları ise benim bankada "büyük bir yetkili" olduğuma kesin olarak inanıyor. Sadece annem, her telefon konuşmasında tekrar tekrar hatırlatıyor: "Aşırıya kaçma, biz çiftçiyiz, bir lira emek, bir lira kazanç, para temiz olmalı."
Birinci sınıf mikroekonomi dersinde, öğretmen gruplar halinde simüle borsa oynamamız için bizi ayırdı. Ben hisse senedi hesabı açmayı bile bilmiyordum, aynı gruptaki şehirli arkadaşım beni "çok sıradan" buldu ve beni kenara bıraktı. O gece kütüphanede kapanışa kadar kaldım, bilgisayar ekranındaki K çizgi grafiğine dalıp gittim - o kırmızı ve yeşil çizgiler, memleketteki tarlalardaki dalgalanan buğday tanelerini hatırlatıyordu, ama buğdaydan kat kat daha karmaşıktı. Sonbahar hasadı zamanı, babam bana bulutları okuyarak hava durumunu nasıl anlayacağımı öğretmişti, "Karanlık bulutlar yağmur yağdırır, açık gökyüzü ise ürünleri kurutur", belki bu K çizgisi de bir tür "hava düzeni" saklıyordu?
Bu tarım işçisinin azmi sayesinde, başkalarının alışveriş yapma ve aşık olma zamanını, kitap okumak ve pratik yapmak için harcadım. Gerçek hesap açmak için para biriktirmek amacıyla, hafta sonları şantiyede tuğla taşıdım, yaz tatilinde restoranda tabak taşıdım. Avuç içimde oluşan nasırlar, kürek tutmanın sertliğinden, fare tutmanın inceliğine dönüştü. Dördüncü sınıfın sonunda, bölüm birincisi olarak mezun oldum ve önde gelen bir aracı kurumdan teklif aldım, köydeki insanların "Şanghay'da büyük para kazanıyor" dediği kişi oldum.
İşe yeni başladığımda, zorluklar tahminimden daha büyüktü. Sabah toplantısında rapor verirken, ağır bir lehçeyle, "Bu hisse senedinin değerlemesi..." dedikten hemen sonra müdür tarafından kesildim: "Küçük Chen, önce Mandarin'i düzgün konuşmayı öğren, müşteri belirsiz konuşan bir analiste güvenmez." Proje görüşmesi sırasında, işbirlikçi taraf, uygun fiyatlı takım elbise giydiğimi görünce gözlerinde bir küçümseme belirdi: "Sizin takım sadece seni mi gönderdi?"
O günlerde, işten sonra kiralık evimde Mandarince çalışarak, aynaya bakarak telaffuzumu düzeltmeye çalışıyordum; müzakere masasında daha fazla cesaret kazanmak için iyi bir kaliteye sahip ilk takım elbisemi titiz bir şekilde satın aldım; her veriyi üç kez kontrol ederek sektör raporlarını gece boyunca araştırdım, “çaylak” kökenim nedeniyle “profesyonel değil” damgası yemekten korkuyordum. Bir seferinde, sorumlu olduğum tarım sektörü araştırma raporu, mısır fiyatlarının seyrini doğru tahmin ettiğim için şirketin üst düzey yöneticilerinin dikkatini çekti. Sunum sırasında, "Küçükken mısır ektim, mezar bayramından önce kavun ve fasulye ekmeyi biliyorum, ayrıca kuraklık ve selin verim üzerindeki etkisini de biliyorum, bu tarladaki deneyimlerim beni tarım şirketlerinin mantığını daha iyi anlamaya yardımcı oldu" demekten kendimi alamadım.
O an, aniden anladım ki, köy kökenli olmak benim zayıflığım değil, aksine benim benzersiz bir avantajım. Toprağın ağırlığını, çiftçilerin azmini, tarımsal üretim zincirindeki her bir adımın zorluğunu anlıyorum. Daha sonra, bir tarım sanayileşme lideri işletmesi için bir finansman projesini yönettim. Şirketin tarım alanında durduğumda, sonsuz pirinç tarlalarına bakarken, yönetim kurulu başkanıyla “rotasyon dinlendirme” ve “hastalık ve zararlı kontrolü” hakkında konuşurken, finansmanın tarıma nasıl güç katabileceğinden bahsederken, başkan elimi sıkı sıkı tuttu ve dedi ki: “Küçük Chen, sen iş yapmak için buraya gelmedin, sen bizim insanı anlamışsın.”
Artık finans sektöründe sağlam bir yer edindim ve insanlar benim için “Chen Zong” diyor. Ama ben hâlâ bir çiftçinin alışkanlıklarını sürdürüyorum: Gece geç saatlere kadar kalmıyorum, sabah yedide tam vaktinde uyanıyorum; gıda israfı yapmıyorum, tabaktaki yemeği bitirmek zorundayım; her yıl hasat zamanı, ailesine mısır toplamaya geri dönüyorum. Köydeki gençler bana soruyor: “Kardeşim, finans sektörü çok zor, ben de dışarıda mücadele etmek istiyorum ama yapamam diye korkuyorum.” Ben de tarladaki buğday filizini işaret ederek diyorum ki: “Bak bu buğday, ilkbaharda filizlenir, yazın büyür, sonbaharda hasat edilir, hiçbir aşamada acele edemezsin. Finans yapmak, tarım yapmak gibidir; sabırlı olmalı, kuralları anlamalı, kendi sınırlarını korumalı ve kestirme yollara düşünmemelisin.”
Geçen ay, tarım teknolojisi, tarım ürünleri işleme gibi alanlara özel yatırım yapmak üzere bir kırsal kalkınma endüstri fonu kurmaya öncülük ettim. İlk fon bir akıllı tarım ekipmanı geliştiren bir girişime aktarıldığında, sanki memleketimdeki tarlalarda, traktörlerin akıllı navigasyon sistemleriyle donatıldığını ve çiftçilerin telefonlarıyla toprak nem durumunu izleyebildiğini gördüm.
Gece, Lujiazui'nin ışıkları hâlâ parlıyor, ama içimdeki en parlak ışık, yine de Wanbei Ovası'nın yıldızlı göğünden geliyor. Tarla kenarından geldim, toprakların hediyesiyle doluyum, finans okyanusunda yol alıyorum ve benim asıl amacım, beni doğuran ve besleyen o toprak parçası - benim gibi kırsaldan çıkan insanların daha fazla fırsata sahip olmasını sağlamak; finansal kaynakların gerçekten tarlalara akmasını ve daha fazla umudu beslemesini istiyorum.
K çizgileri inişli çıkışlıdır, tıpkı hayatın çalkantıları gibi. Ama eğer kalbinde tarla kenarlarının sağlamlığını taşırsan ve gözlerin pazarın kurallarını net görebiliyorsa, kesinlikle kendine ait bir yol bulursun #美国结束政府停摆 .