On yıl boyunca "uzun vadeli düşünce" ve "değer yatırımı" teorisini inceledim, Duan Yongping'den Buffett'e kadar takip ettim, sonunda anladığım gerçekler özellikle can sıkıcı - insan kendisi için çalışmazsa, dünya onun başına yıkılır.

Duan Yongping'in nasıl başarılı olduğunu gördün mü? Pazar açmak için taklit Nintendo oyun makinelerine güveniyordu, sonra cep telefonlarına geçti ve yine taklit yolunu izledi. Peki ya Buffett? Graham'dan teoriyi öğrenmekte bir sakınca yok, ama gerçek zenginliği ortaklık sistemi ile elde etti - başkalarının parasını kullanarak kaldıraçla özel sermaye yatırımına girdi, asıl olarak medya varlıklarını dipten alarak gerçekten havalandı.

Açıkçası, kimse yavaş yavaş zengin olmayı istemiyor. Görünüşte çok güzel olan yatırım hikayeleri, incelendiğinde, özünde fırsatları yakalamak, başkalarının gücünden yararlanmak ve hızlı bir atılım yapmak var. Uzun vadeli düşünme? Belki de sadece başarıdan sonra paketlenmiş bir anlatım.