Kredi piyasalarında şu anda büyük bir sarsıntı yaşanıyor. Büyük teknoloji oyuncuları, yapay zeka altyapılarını geliştirmek için yüz milyarlarca dolarlık devasa miktarları borç almak üzere sıraya giriyorlar. Ölçek? Emsalsiz.

Ama burada bir twist var: artık kredi verenler sadece gülümseyerek nakit vermiyorlar. Riskten korunma stratejileri uygulamak için çabalıyorlar. Kredi temerrüt takasları biriktiriliyor. Sözleşme yapıları daha sıkı hale geliyor. Neden? Çünkü herkes aynı soruyu soruyor ve kimse yüksek sesle söylemek istemiyor: AI patlaması bekleneni vermezse ne olur?

Bunu düşün. Bunlar küçük bahisler değil. Bir on yıl boyunca kurumsal bilanço tablolarını yeniden şekillendirebilecek borç tesislerini izliyoruz. Ve bu kredileri destekleyen finansal kurumlar? 2007'de olduğu gibi koruma katmanları inşa ediyorlar.

Ironi çok zengin. Bozulma ve yenilik konusunda vaaz veren aynı endüstri, şimdi yüzyıllardır süregelen risk yönetimi kitaplarına dayanıyor. Teminat gereksinimleri artıyor. Geri ödeme tetikleyicileri çoğalıyor.

Bu, Silikon Vadisi yönetim kurullarının ötesinde önemlidir. Kredi piyasaları AI yatırımları etrafında daraldığında, sermaye akışları değişir. Likidite hareket eder. Ve birbirine bağlı bir finansal sistemde, bu dalgalar her şeyi etkiler—risk iştahının genel teknoloji ruh haliyle genellikle korele olduğu dijital varlık pazarları da dahil.

Mesaj net: iyimserliğin sınırları var. Geleceğe bahis oynarken bile.