"8000, Yoga Pant Giyen Kızla Geçirilen O Gece (Uygulamalı)"

Ona ait o hafif kırmızı doğum lekesini hâlâ hatırlıyorum.

O gün saat dörtte XX ilçesine vardım, tipik bir küçük şehir, hava bunaltıcı, havada toz ve mangal kokusu karışıyordu. Şehrin merkezinde yeni açılan o hafif lüks otelde kalıyordum, koridorun halısı yeni fırçalanmış kokuyordu, odanın camdan duvarından aşağıdaki yaya caddesini görebiliyordum.

Ben bu yıl 27 yaşındayım, XX eyaletinde operasyon yapıyorum, hayatım ne zengin ne de yoksul, bu tür bir yere 8000 bütçe ayırmak, tüm gece rahat ve onurlu olmam için yeterli, rol yapmama, oynamama gerek yok, ayrıca iyi bir şeyler de yiyebilirim.

Elbise seçerken daha önce özetlediğim mantığı hatırlıyorum:
Karakter, doğal olmalı; ton, rahat olmalı; para, enerji alanını desteklemek için kullanılır, zorla değil. (Takım elbise giymeyin, bu kıyafetle dışarı çıktığınızda işçi olduğunuz hemen anlaşılır.)

O giydiğim Taizhou kuşu kısa kollu tişört, koyu gri, hafif çekince kenarından anlaşılıyor ki tezgah malı değil; pantolon siyah rahat pantolon; ayakkabılar ise o Putian tarzı ayakkabılar, temiz, rahat ve abartısız görünüyor. Kolumda bir tane sade tasarımlı sıradan metal saat var, logosuz, küçük bir şehirde kimse gerçekliğini sorgulamaz.

Özel olarak bir Audi A7 kiraladım, çok abartılı değil, ama A6'dan daha "hayatını yaşayan biri gibi değil", günde 700 lira, değer. (Sakın bana süper araba falan getirme, çok salakça ve ruh hali bozuk bir genç gibi. Unutma, burada stil sahibi yoga kızlarıyla tanışmak için buradasın, daha önce hiç görmemiş bir ruh hali bozuk kızla değil, bu senin karakterine uymuyor.)

1. Karşılaşma

Onu gerçekten tanıdım, otelin yanındaki spor salonunun kapısında. (Hedef nokta tamam)

Derin zümrüt yeşili bir yoga pantolonu giymiş, saçları toplanmış, kulaklık boynunda asılı. Küçük kasabadan bir kızın taklit edilmesi zor bir havası var - temiz, sade, yorgun değil. (Hedefi onayla)

O kapıyı itip açarken ben tam arabanın yanında mesaj atıyordum, göz göze geldiğimiz an, tam olarak "birbirimizi gördüğümüz" anıydı.

O, arabamın yanından geçerken A7'ye bir göz attı, diğer kızlardan farklı olarak durmadı ya da şaşkınlık belirtmedi, sadece devam etti.
Anında şunu değerlendirdim: Bu, dünyayı biraz görmüş yoga pantolonlu bir kız. (Yanlış olmadığını onayladım)

Bir an gülümsedim ve kendiliğinden konuştum:
"Buradaki spor salonu oldukça iyi iş yapıyor."

O, kulaklıklarını çıkardı: "Hmm, bugün insanlar aşırı kalabalık. Okuldan yeni geldim, daha antrenmanı tamamlayamadım." (Hala üniversite öğrencisi, çok para kazanıyor)

Doğal bir tonla, kaçmadan ve kısıtlamadan, bu tür kızlarla sohbet etmek en kolaydır.

Ben de fırsatı değerlendirerek söyledim:

"Buraya iki gündür iş gezisi için geldim, önerebileceğin bir yer var mı? Zincir mağazalardan bahsetme lütfen."

Bir an dondu, benim o tür yağlı bir tonum olmadığını görünce, gülmeye başladı:

"Seyahat etmeye mi geldin? Neden bir röportaj yapar gibi soruyorsun?"

Sohbetin basıncı hemen stabil hale geldi.

2. Atmosfer oluşturma: Rahatlık hissi

Onu nereye davet edeceğim konusunda acele etmedim, bunun yerine köşeye kadar yürüdük, kaldırımın gölgesinde beş dakika sohbet ettik.

Yoga odasında yarı zamanlı ders verdiğini, kendi başına da pratik yaptığını ve ara sıra kulüpteki etkinliklerin tanıtımını yapmak için çalıştığını söyledi.

Hemen iletişim bilgilerini sormadım ve aceleci bir tavır da sergilemedim, sadece hafifçe belirttim:

"O zaman yoga yapıyorsun çok uzun zamandır, öyle değil mi? Bu durumda profesyonel görünüyorsun."

O, kafasının arkasındaki saç lastiğini hafifçe çekti: "İki yıl."

Buradaki anahtar şudur:
Onu övüyorsun ama tonun "gerçekten çok profesyonelsin" şeklinde, "güzel bir fiziğin var" değil, bu düşük seviyede.

O, karşılık verdi: "İş seyahatine geldin, spor salonunu araştırmak için nasıl vaktin var?"

Gülümseyerek söyledim:
"Çünkü ben yerel insanlardan rehberlik almayı seven biriyim. Yoksa daha sonra beni yerel bir şeyler yemeye götürür müsün? Ben ısmarlayayım."

O iki saniye düşündü, reddetmedi, "O zaman önce beni WeChat'tan ekle." dedi.

Stabil oldu.

3. Akşam Yemeği: En büyük bütçe, en iyi sonuç.

Şehirdeki tek lüks restoranı seçtim, dekorasyonu İskandinav tarzında, deniz ürünleri sashimi üzerine odaklanıyor.
Bu dükkanın fiyatları ucuz değil, ama küçük şehirde "üst düzey" olarak kabul ediliyor, sıradan insanlar sık sık gelmez.

Yemek, insanların imajını en kolay şekilde koruyabileceği yerdir.

Siparişi ben kapmıyorum, sadece bir soru soruyorum: "Genelde bunları mı yiyorsun?"

O başını salladı: "Ara sıra kız kardeşlerimle geliyorum."

Doğrudan tıkladım (menüyü önceden tanımak zorundasınız, yoksa o anda tereddüt edersiniz):

Mavi yüzgeçli orkinos karnı

Izgara sığır dili

Kuzey İstiridyeleri

Bir Avustralya Wagyu eti

İki kadeh sake

Toplam fiyat yaklaşık binin biraz üzerinde, ama bu para herhangi bir kıyafet ya da saatten daha sağlam harcanıyor.

Yemekten yarı yolda bana baktı ve dedi ki:

"Sen iş seyahatine gelmiş gibi durmuyorsun." ( deniyor, senin gerçekten fakir olup olmadığını görmek için)

Gülüyorum: "Ne demek?"

O: "Burası hakkında oldukça aşina olduğunuzu hissediyorum."

Ben dedim:

"Yabancı yerlerde kendi ritmimde yaşamaya alışkınım, harcamam gereken harcıyor, tasarruf etmem gerekeni tasarruf ediyorum." (Üst düzey bir cevap, ezbere okuma)

O başını salladı: "Oldukça rahat."

Bu tür zamanlarda, artık herhangi bir gösteriş veya beceri sergilemenize gerek yok, karşı taraf ritim anlayışınıza ilgi duymaya başladı.

4. Gece boyunca "ilişkileri yakınlaştıran gerçek zaman"

Yemekten sonra, kendisi sordu:

"Akşam için bir planın var mı?"

Mesaj çok açık:
O seninle birlikte olmaya istekli, acele etmiyor, itmiyor, kaçmıyor.

Ben dedim ki: "Plan yok, hadi yürüyüşe çıkalım mı?" (Sonraki adıma geç)

O dedi ki: "Tamam."

Sahilin yürüyüş yolunda yürürken sohbet ediyoruz. Küçük kasabanın gece rüzgarı sıcak ve ateşli, sokak lambası onun yoga pantolonuna vuruyor, hafif bir parıltı var.

Biz konuşalım:
O neden yoga yapıyor?

Neden birkaç yıl çalıştıktan sonra iş seyahatlerini daha çok seviyorum

Küçük kasabanın yaşam temposu

Dış dünyanın özgürlük hissi

Bu bir belirsizlik değil, daha çok "yabancılar arasındaki rahat samimiyet".

Köprünün başına geldiğinde, aniden sordu:

"Tek başına mı gidiyorsun?"

Başımı salladım.

O dedi ki: "O zaman bugün sıkılmamalısın." (Bu akşam onunla derinlemesine iletişim kuracaksın, temelde her şey yolunda.)

Bu cümle çıktığında, içimde anladım:
Ritim tamamen stabil hale geldi.

5. Son olarak

Gerçek sona erdiği zaman, otelin kapısındaydı.

Onu yukarı davet etmedim, ayrıca herhangi bir ima da etmedim.
Aksine hafifçe söyledi:

"Bugün gerçekten mutluyum, çok teşekkür ederim. Bu ilçeyi düşündüğümden daha ilginç hale getirdin." (Direkt birlikte olmayı söyleme, değersizleşir, onun hareketlerine bak, genelde öncelikle bir sorun yoksa bu aşamaya geldiğinde çocuk ismini düşünmüş oluyor.)

Bir an şaşırdı, sonra başını kaldırıp bana baktı:
"Ya da... seni yukarı çıkarayım mı?"

Ona bir göz attım, ne numara yaptım ne de kaçtım.

Sadece başını salladı: "Tamam."

Önde o yürüyordu, ben arkasında. Otelin koridorundaki ışık iki kişinin gölgelerini hafifçe üst üste getiriyordu.
O an avlanmak değil, bir tür sessiz bir yakınlaşmaydı. (Ben sertim, sen ıslaksın, bu en iyi uyumdur)

İlişkilerde hiçbir zorunluluk yoktur, hiçbir tuzak yoktur; tamamen doğal bir atmosfer, karşılıklı beğeni ve karşılıklı isteklilik vardır. (Balıklar kendilerini asla yakalanmış hissetmez, her zaman etin kendilerine düştüğünü ve avantaj sağladıklarını düşünürler.)

Bu çok izlenirse, ertesi gün güncellenecek.