Beklentiler zorlayıcı olabilir. Shakespeare onları "tüm kalp acılarının kökü" olarak adlandırmış. Biraz sert ama belki de bir noktası vardı.

Alexander Pope daha da ileri gitti. Hiçbir şey beklememenin asla hayal kırıklığına uğramamakla sonuçlandığını söyledi. Aşırı görünüyor, ama kim bilir?

Beklentilerin seramik gibi olduğu hakkında havalı bir metafor var. Onları çok sıkı tutarsan, çatlayabilirler. Sanırım mantıklı.

Barry Schwartz adında bir adam, düşük beklentilerin mutluluğun sırrı olduğunu düşünüyor. Bunun herkes için doğru olup olmadığından emin değilim.

"Beklentiler, önceden tasarlanmış kinlerdir." Bu biraz dramatik değil mi? Yine de, kulağa hoş geliyor.

Donald Miller'ın farklı bir görüşü var. Mükemmeliyet beklemeyi bıraktığınızda, insanları gerçekten sevebilirsiniz, diyor. İlginç bir fikir.

Tony Robbins, beklentileri takdir ile değiştirmeyi öneriyor. Güzel bir duygu, ama bu kadar basit mi?

Bu alıntılar düşünmenizi sağlıyor. Beklentiler acı verebilir, elbette. Ama belki de her şey siyah ve beyaz değil. Sonuçta hayat karmaşık.