Nakamoto Katsayısı: Blok Zinciri Merkeziyetsizliğinin Hatalı Bir Ölçüsü

Son zamanlarda blockchain mimarisine derinlemesine dalıyorum ve size söyleyeyim, bu Nakamoto Katsayısı meselesi insanların fark ettiğinden çok daha sorunlu. Elbette, bir ağı kontrol etmek için kaç varlığın işbirliği yapması gerektiğini sayarak merkeziyetsizliği ölçmeyi iddia ediyor, ancak gördüğüm rakamlar gerçekten gülünç.

Son verilere baktığımızda, Polkadot'un 94 ve Mina Protocol'ün 96'da oturduğu iddia ediliyor. Gerçekten mi? Bu rakamlar şüpheli bir şekilde abartılmış gibi hissediliyor. Bu arada, Ethereum'un sadece 2 olan katsayısı, yıllardır söylediğim şeyi ortaya koyuyor - sözde "merkeziyetsiz gelecek" aslında birkaç staking havuzu tarafından kontrol ediliyor.

Solana'yı 19, Aptos'u 20 ve Sui'yi 17 görünce gözlerimi deviriyorum. Bu yeni zincirler, "merkeziyetsizliklerini" öne çıkarmayı seviyorlar, ancak güçlerin hala pahalı donanımlar kullanan küçük bir doğrulayıcı grubunda yoğunlaştığı sistemler tasarlamayı da unutmuyorlar.

Gerçek şu ki, bu metrikler aslında olanları gizliyor. Ethereum'a bakalım - Lido ve bazı büyük ticaret platformlarının her şeyi kontrol etmesi bir yana; sıradan bir insanın 32 ETH ve teknik uzmanlık harcamadan doğrulayıcı olma şansı yok. Bu nasıl merkeziyetsiz?

Beni en çok sinirlendiren şey, blockchain projelerinin bu rakamları pazarlamada kullanırken gerçek sorunlara değinmemesi. Polkadot'un NPoS'u doğrulayıcıları daha eşit dağıtabilir, ama dürüst olalım - çoğu yönetişim kararı hala küçük bir balina grubundan etkileniyor.

Blockchain endüstrisi, bu basit metriklere takıntılı olmayı bırakmalı ve gerçeği kabul etmelidir: gerçek merkeziyetsizlik hâlâ ulaşılamaz ve bu rakamlar, bu ağları gerçekten kimin kontrol ettiğinin tam hikayesini anlatmıyor.

Hangi tasarım daha avantajlı? Hiçbiri, eğer merkeziyetsizlik konusundaki temel vaatlerini yerine getiremiyorlarsa.