Ölü At Teorisi - Sorunun İçinden Bir Bakış

Uzun zamandır, en iyi şekilde kullanılmayı hak eden bir azimle, ölü fikirlere tutunmaya devam eden sözde "uzmanlarımıza" gözlem yapıyorum. Evet, tam da bundan - "Ölü At Teorisi" - bahsetmek istiyorum.

Hiçbir insanın inatla bir hayvanın cesedini koşmaya zorlamaya çalıştığını gördünüz mü? Bunu özellikle kurumsal ortamlarda ve devlet yapılarında sayısız kez gördüm. Ve en komik olanı - ben de bazen bu tuzağa yakalanıyorum!

İlk kez bu sorunla karşılaştığımda, inmek ve başka bir at bulmak mantıklı gelmişti. Ama hayır! Biz insanlar, gerçeği kandırmanın binlerce yolunu icat ediyoruz:

• "Hadi eyer değiştirelim! Belki sorun bu?" • "Hey, belki at sadece yeterince beslenmemiştir? Daha fazla yulaf verin!" • "Hayır, bu süvari yanlış! Başka birini bulalım!"

Toplantılarda, ölü bir eşeği daha hızlı koşmaya zorlamanın yollarını tartıştıklarında sinir oluyorum. Saatlerce! Sonra sorunları analiz eden komiteler kuruyorlar ve sonuç olarak: "Evet, at gerçekten ölü" diye karar veriyorlar. Harika, değil mi?

Ticaret dünyasında tanıdık bir durum, projenin artık açıkça ölü olduğu, ancak yatırımcıların "bu geçici zorluklar" veya "pazar henüz potansiyeli anlamadı" gibi ifadelerle para yatırmaya devam ettiği. Uzun zamandır ölmüş bir madeni paraya inanmaya devam eden tam topluluklar gördüm.

"Ölü" kavramının yeniden tanımlanmasını seviyorum, böylece sorunun atla ilgili olmadığını kendime kanıtlayabiliyorum! "O ölü değil, sadece dinleniyor" ya da "bu, atlayış öncesi geçici bir mola".

Neden açık olanı kabul etmekten ve ileriye gitmekten bu kadar korkuyoruz? Belki de değişim ve yatırım kaybı korkusu mantıktan daha baskın. Ben de böyleyim - bazen umutsuz bir piyasa pozisyonuna inatla tutunuyorum, oysa içten içe gerçeği zaten biliyorum.

Dışarıdan bakan herkes "Artık in ve canlı bir at bul" diyecek. Ama durumun içinden bakıldığında her şey farklı görünüyor. Bir fikir, proje, strateji cesedine tutunuyoruz... ve onunla birlikte çürüyüyoruz.