Son Titan: Altın Çağın Zenginliğine Dair Unutulmuş Bir Hikaye

Amerika'nın geçmişindeki zenginlik uçları her zaman beni büyülemiştir. John Jacob Astor IV'ün hikayesini keşfettiğimde, aslında kanım biraz kaynadı. Bu adam sadece zengin değildi - çoğu insanın ekmek almakta zorlandığı bir zamanda, aşırı, iğrenç bir şekilde zengindi.

Astor, Titanic'ta sadece en zengin yolcu değildi; o dönemde birçok kişi onu dünyanın en zengin insanı olarak kabul ediyordu. Serveti? 90-150 milyon dolar. Bugünün parasıyla bu, 2.8-4.7 MİLYAR dolar. Diğerlerinin açlıktan kıvrandığı bir dönemde bu kadar serveti biriktirebildiğinizi hayal edebiliyor musunuz?

Beni en çok etkileyen, bu Gilded Age servetlerinin denetimsiz kapitalizmin en kötü yanlarını nasıl temsil ettiğidir. Astor, sayısız sömürülen işçinin omuzları üzerinde inşa edilen ve genişletilen bir serveti miras aldı. Bu "devler" parlak yenilikçiler değildi - onlar, bozuk sistemleri istismar eden ayrıcalıklı tekelcilerdi.

Titanik o buzdağına çarptığında, Astor'un servetinin anlamsızlığı hakkında bir an bile farkındalık yaşayıp yaşamadığını merak ediyorum. Milyarlarının onu soğuk Atlantik'ten kurtaramayacağını nihayet anladı mı? Yoksa hala zenginliğinin onu üstün kıldığını mı düşünüp öldü?

Bugünün kripto piyasaları bana bu dönemi çok hatırlatıyor - büyük zenginlik yoğunlaşması, çılgın spekülasyon ve tüccarların dokunulmaz olduklarına inanması. Ama piyasalar, içlerinden en zengin olanları bile alçaltmanın bir yolunu bulur.

Bu tarihi zenginlik hikayeleri sadece ilginç bilgiler değil - aynı zamanda uyarıcı hikayelerdir. Zenginlik bu kadar yoğunlaştığında, toplumlar parçalanır. Bugün zenginlik eşitsizliğine baktığımızda, geçmişten hiçbir şey öğrenmediğimiz görünüyor. Ne kadar çok şey değişirse, o kadar çok aynı kalır.

Belki de Astor için en uygun mezar taşı, onun net değerinin değil, bütün parası ve gücü olmasına rağmen felaket anında en yoksul yolcu kadar çaresiz kalmasıdır.