Üç yıl önce, eşim sürekli olarak kripto para ticareti yaptığımı "kumar" olarak nitelendiriyordu. Kayınpederimin yemek masasında akrabalar alaycı gözlerle sordu: "Duydum ki ne yapıyorsun Bitcoin ile? O şeyler yalan değil mi?" Ben sessizce yemek yiyordum, açıklamam boş görünüyordu. O zamanlar BTC 30.000 dolarda boğuşuyordu, ETH ise yeni yeni 2000'i geçmişti, piyasa ayı havasıyla doluydu. Akrabalar bir yandan bana "sağlam bir işte çalış" derken, bir yandan da kendi çocuklarının kamu kurumlarına geçiş yaptığına, ev ve araba aldıklarına övünüyorlardı. Elimdeki azalan pozisyonu sıkı sıkı tutuyordum, aile grubuna gerçek hesap ekran görüntüsü bile göndermeye cesaret edemiyordum.

Gerçek hesap kazancı ilk kez yedi haneli rakamı geçtiğinde, hesabın ekran görüntüsünü eşime gönderdim: "Bak, bu senin üç yıldır "kumar" dediğin şey." O ekrana uzun bir süre sessizce baktı, sonra aniden gülmeye başladı: "Bu akşam yemek yapacağım, bana kripto para almayı öğret." Meğerse, hesap bakiyesi en iyi ikna ediciymiş.
Geçen hafta kayınpederimin evine döndüm, akrabaların tutumu tamamen değişti:
Kuzenim ellerini ovuşturup sordu: "Kardeşim, ETH'ye şimdi girmek mümkün mü? Duyduğuma göre 10 bin'e kadar yükselebilir mi?"
Hatta en sert dayım bile yanımıza geldi: "Şey... Bitcoin'i en güvenli nasıl saklarız? Hangi cüzdanı kullanmalıyız?"
Borsa uygulamasını gülümseyerek açtım, yerinde kayıt, KYC ve spot alım öğretimi. Kayınpederim içki yudumlarken mırıldandı: "Bununla başarılı olacağını bilseydim, baştan biraz yatırım yapmalıydım..."
Bir zamanlar alay edilen "meşgul olmama", şimdi ailenin "en güvenilir ek işi" haline geldi. Ama biliyorum ki: Boğa piyasasında herkes kendini dahi zannediyor, sadece pozisyon kaybedenler saygı duymayı anlıyor.