《天道》 içindeki bir alıntıyı seviyorum: "Eğer yeteneğim beni sadece yoksulluk içinde bırakıyorsa, o yoksulluk benim değerimdir. Ne yapmak istediğimle ne yapabileceğim iki ayrı şeydir, bu koşullara bağlı olarak belirlenir. Eğer ben aydınlanma hissine kapılmazsam, bana veremezsin, veriyorsan da tutamam. Sadece ben aydınlanma hissine kapıldığımda bunu yapabilirim, yapabildiklerim benimdir." Bu dünyadaki en acı tokat, parmak uçlarında ayın peşinden koşmak ve sonunda elindekini kırmaktır. Kaç kişi kumarbaz gibi yaşadı, bütün servetini hayali bir şeye yatırdı ama kapının önünde kuruyan üç kilo pirinci kaybetti. Zannettiğin cesaret, aslında açgözlülüğün kahraman elbiselerini giymesi; imrendiğin zirve, belki de başkalarının çaresizce düştüğü bir uçurumdur.